Jak wiadomo sa rózne sytuacje w zyciu i moze sie zdazyc iz od naszej interwencji moze zalezec czyjes zycie....
tak dla przypomnienia:


KODEKS KARNY

Art. 162.
§ 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej


Łańcuch ratunkowy jest zespołem czynności ratowniczych zazębiających się i dających większe rokowania na przeżycie poszkodowanego.
Prewencja – nauczanie zasad pierwszej pomocy teoretycznie i praktycznie
Wczesne rozpoznanie i wezwanie pomocy – w tym ogniwie należy rozpoznać rodzaj zagrożenia. Należy opisać co się dzieje z poszkodowanym
Wczesne rozpoczęcie RKO (resuscytacji krążeniowo oddechowej) – jeżeli dojdzie do nagłego zatrzymania krążenia
Wczesna defibrylacja – do NZK dochodzi głównie poprzez mechanizm migotania komór aby przywrócić prawidłową pracę serca należy wykonać defibrylacje. ERC (Europejska Rada Resuscytacji) wprowadziła program z użyciem AED – automatyczny defibrylator zewnętrzny
Opieka poresuscytacyjna – są to czynności wykonywane w szpitalu, są to czynności medyczne wykonywane w celu przywrócenia poszkodowanego do jak najlepszej sprawności i powrotu do normalnego życia.
Przebieg akcji ratunkowej powinien pozwolić na łagodne przejście do kolejnego ogniwa łańcucha (np. z etapu pomocy przedmedycznej do etapu pomocy specjalistycznej po przyjechaniu karetki pogotowia P- zespołu paramedycznego, S-zespołu specjalistycznego z lekarzem), przez co ogniwa łańcucha ratunkowego nachodzą na siebie.
Zakres pierwszej pomocy

W zakres pierwszej pomocy przedmedycznej wchodzą takie czynności jak (istotna kolejność):
zabezpieczenie miejsca wypadku
sprawdzenie stanu poszkodowanego (podstawowych funkcji życiowych – krążenia, oddechu i świadomości, zlokalizowanie odniesionych urazów)
zapewnienie sobie pomocy, wezwanie pogotowia ratunkowego lub innych specjalistycznych służb ratowniczych
prowadzenie resuscytacji krążeniowo-oddechowej, zatamowanie krwotoków i działanie przeciwwstrząsowe
wykonanie pozostałych/innych czynności ratunkowych zależnych od stanu poszkodowanego
ułożenie poszkodowanego w pozycji bezpiecznej (jedynie jeżeli poszkodowany jest nieprzytomny)
Ze względu na brak specjalistycznego wykształcenia, świadek zdarzenia u poszkodowanego zajmuje się tylko tym, co najważniejsze, udziela tylko niezbędnej pomocy.
Zabezpieczenie miejsca wypadku [edytuj]
Zabezpieczenie miejsca wypadku ma na celu ochronę zarówno poszkodowanego, ratownika, jak i osób trzecich (gapiów, innych uczestników ruchu drogowego, itp.).
Procedury zabezpieczania są zależne od sytuacji. Standardowo w wypadkach komunikacyjnych zatrzymuje się ruch na danym odcinku drogi. W tym celu na drodze, w odpowiednio oddalonym miejscu ustawia się trójkąt ostrzegawczy. Praktycznie odległość ustawienia trójkąta od miejsca zdarzenia zależy od rodzaju drogi (inna będzie na drodze gminnej, inna na autostradzie), warunków atmosferycznych, rzeźby terenu, itd. Trójkąt ostrzegawczy w razie konieczności może być zastąpiony np. samochodem, który – o ile jest dobrze widoczny – może spełniać podobną funkcję.
Wypadki w domu, szkole, miejscu pracy nie wymagają zwykle szczególnych zabezpieczeń. W przypadku drgawek (np. epilepsji) konieczne jest usunięcie twardych przedmiotów (stoły, krzesła), aby ograniczyć urazy kończyn i tułowia.
Jeśli niemożliwe jest wystarczające opanowanie sytuacji (płonące mieszkanie lub samochód, skażenie chemiczne, pojazd mogący zjechać ze zbocza, możliwość karambolu, itd., ale także zagrożenie wstrząsem znajdujących się wewnątrz pojazdu poszkodowanych) w miarę możliwości przystępuje się do ewakuacji poszkodowanych.
Sprawdzenie stanu poszkodowanego, Funkcje życiowe
U pacjenta nieprzytomnego należy określić, czy oddycha, przykładając policzek nad jego usta, obserwując zarazem czy unosi się klatka piersiowa (tzw. widzę, słyszę, czuję – jeśli ratownik na policzku nie wyczuł oddechu, nie usłyszał jego świstu ani nie zobaczył unoszącej się i opadającej klatki piersiowej powinien uznać, że poszkodowany nie oddycha). Przy określaniu innych nieprawidłowości kluczowe znaczenia ma obserwacja nieprzytomnego chorego.
O ile poszkodowany jest przytomny, ratownik może spróbować zebrać wywiad – jest to istotne szczególnie przy chorobach przewlekłych (takich jak cukrzyca), jeśli to one spowodowały, że chory potrzebuje pomocy (np. podania glukozy).
Wzywanie pomocy
Wezwania pomocy należy dokonać po ustaleniu stanu poszkodowanego, ale przed rozpoczęciem udzielania pomocy (bezwzględnie dotyczy to reanimacji, ale można poświęcić 1 minutę na opatrzenie obrażeń bezpośrednio zagrażających życiu, jak krwotok, czy wstrząs) lub – o ile to możliwe – równocześnie (np. prosząc przechodnia, aby zrobił to za ratownika).
Zwykle zawiadamia się albo pogotowie ratunkowe, albo straż pożarną. Drugą ze służb wzywa się w wypadku, gdy potrzebne może być użycie specjalistycznego wyposażenia do bezpiecznego wyciągnięcia poszkodowanego, ugaszenia pożaru, neutralizacji wycieku z cysterny, baku samochodu, itd. Po zawiadomieniu straży pożarnej na miejsce wypadku przybędą zarazem strażacy, karetka pogotowia, jak i inne potrzebne służby (policja, pogotowie gazowe, itd).
Numery alarmowe w Polsce
Policja 997
Straż pożarna 998
Pogotowie ratunkowe 999
Jednolity numer alarmowy Unii Europejskieja 112
Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe 985 lub 601 100 300
Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe 601 100 300
Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe 601 100 100
a – następuje połączenie z centralą policji, PSP, lub Centrum Powiadamiania Ratunkowego
Przy zgłaszaniu wezwania należy podać (istotna kolejność):
miejsce zdarzenia
rodzaj zdarzenia (wypadek drogowy, wypadek w pracy, etc.)
liczbę poszkodowanych
stan poszkodowanych
imię i nazwisko wzywającego pomocy
numer telefonu, z którego dzwonimy
Po podaniu wszystkich informacji należy poczekać na dodatkowe pytania dyspozytora i potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia.
Resuscytacja i inne czynności ratunkowe
Resuscytacja i inne czynności ratunkowe zostały opisane w osobnych artykułach w kategorii medycyna ratunkowa.
Bezpieczeństwo osoby udzielającej pierwszej pomocy

Aby uniknąć ryzyka nabycia choroby infekcyjnej podczas udzielania pierwszej pomocy, musimy stosować środki ochrony własnej oraz proste procedury:
Należy zawsze używać rękawiczek medycznych. Jeżeli nie posiadamy rękawiczek medycznych, należy założyć na dłonie worki foliowe lub jakikolwiek wodoodporny materiał
Wskazane jest dokonanie standardowej dezynfekcji miejsca zdarzenia, które zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji
Należy zbierać wszelkie środki użyte w miejscu zdarzenia do jednej torby
Po udzieleniu pierwszej pomocy należy umyć ręce mydłem
W razie podejrzenia, iż zostaliśmy narażeni na infekcję, należy poinformować o tym pomoc medyczną lub skontaktować się ze swoim lekarzem
Bezpieczeństwo ratownika

Zarówno bezpieczeństwo ratownika, jak i osób postronnych jest priorytetem. Nie należy podejmować akcji ratunkowej, jeśli istnieje realne zagrożenie dla świadków zdarzenia (np. wybuchem). Należy pamiętać, że trudniej jest ratować dwie osoby niż jedną – z jednej ofiary i ratownika mogą nagle zrobić się dwie ofiary.
Ratownik powinien unikać kontaktu z krwią, ponieważ grozi to zakażeniem niektórymi patogenami (głównie HBV, HCV i HIV) oraz używać specjalnych maseczek w czasie prowadzenia sztucznego oddychania.
Po udzieleniu pierwszej pomocy ratownik może odczuwać zmęczenie fizyczne oraz przejściowe obniżenie nastroju. Wypadek (przeżycie roli ratownika) może spowodować tzw. stres pourazowy. Omówienie obaw i reakcji, jakie miały miejsce w czasie udzielania pierwszej pomocy, powinno nastąpić w ciągu 24-72 godzin od zdarzenia. Taką rozmowę należy odbyć z przygotowanym do tego typu porad psychologiem. W ten sposób można zapobiec późniejszym zaburzeniom emocjonalnym. Szybkie omówienie swoich obaw oraz wątpliwości zapobiega pojawieniu się zahamowań i lęków w przyszłości.

zródlo wikipedia.pl

Istotną rzeczą która może uratować życie poszkodowanemu jest reanimacja czyli przywrócenie krążenia krwi oraz oddychania. W tym celu należy wykonać masaż serca w połączeniu ze sztucznym oddychaniem metodą usta-usta lub usta-nos. Do tej pory stosowało się metodę w stosunku 15:2 - 15 ucisków na mostek i 2 wdechy. Obecnie stosuje się metodę 30:2. Przy sztucznym oddychaniu dla swojego bezpieczeństwa przed infekcją warto mieć maskę twarzową która nie jest na wyposażeniu naszych polskich apteczek samochodowych.
Warto w takim razie zaopatrzyć się w właściwą apteczkę
Zgodnie z normami UE apteczka powinna mieć następujące wyposażenie:

4 kpl. - Chusteczki higieniczne ze spirytusem
1 szt. - Opaska elastyczna 4 m x 10 cm
1 szt. - Opaska elastyczna 4 m x 8 cm
2 szt. - Bandaż dziany 4 m x 5 cm
2 szt. - Bandaż dziany 4 m x 10 cm
1 szt. - Opatrunek indywidualny jałowy
2 szt. - Kompresy gazowe 9 x 9 cm
1 szt. - Kompresy gazowe ½ m2
1 szt. - Plaster z opatrunkiem 10 x 6 cm
1 szt. - Plaster z opatrunkiem 10 x 8 cm
1 szt. - Plaster bez opatrunku 5 m x 1,25 cm
1 para - Rękawiczki ambulatoryjne niejałowe
1 szt. - Maseczka do sztucznego oddychania
1 szt. - Nożyczki
1 szt. - Koc ratunkowy termoizolacyjny

Zadaniem osoby udzielającej pierwszej pomocy jest utrzymanie przy życiu poszkodowanego i nie dopuszczenie do powstania dalszych powikłań do chwili przybycia lekarza bądź karetki pogotowia ratunkowego.

1. Upewnij się, czy poszkodowany i wszyscy świadkowie zdarzenia są bezpieczni.

2. Sprawdź reakcję poszkodowanego:

* delikatnie potrząśnij za ramiona i głośno zapytaj:
"Czy wszystko w porządku?"

podstawy udzielania pierwszej pomocy

3a. Jeżeli reaguje:

* zostaw poszkodowanego w pozycji, w której go zastałeś, o ile nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo
* dowiedz się jak najwięcej o stanie poszkodowanego i wezwij pomoc, jeśli będzie potrzebna, l regularnie oceniaj jego stan.

3b. Jeżeli nie reaguje:

* głośno zawołaj o pomoc,
* odwróć poszkodowanego na plecy, a następnie udrożnij jego drogi oddechowe, wykonując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy

podstawy udzielania pierwszej pomocy

1. umieść jedną rękę na czole poszkodowanego i delikatnie odegnij jego głowę do tyłu, pozostawiając wolny kciuk i palec wskazujący tak, aby zatkać nimi nos jeżeli potrzebne będą oddechy ratunkowe,
2. opuszki palców drugiej ręki umieść na żuchwie poszkodowanego, a następnie unieś ją w celu udrożnienia dróg oddechowych.



4. Utrzymując drożność dróg oddechowych wzrokiem, słuchem i dotykiem poszukaj prawidłowego oddechu

* oceń wzrokiem ruchy klatki piersiowej,
* nasłuchuj przy ustach poszkodowanego szmerów oddechowych,
* staraj się wyczuć ruch powietrza na swoim policzku.

podstawy udzielania pierwszej pomocy
W pierwszych minutach po zatrzymaniu krążenia poszkodowany może słabo oddychać lub wykonywać głośne, pojedyncze westchnięcia. Nie należy ich mylić z prawidłowym oddechem. Na ocenę wzrokiem, słuchem i dotykiem przeznacz nie więcej niż 10 sekund. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości czy oddech jest prawidłowy, działaj tak, jakby był nieprawidłowy.

5a. Jeżeli oddech jest prawidłowy:

* ułóż poszkodowanego w pozycji bezpiecznej,
* wyślij kogoś lub sam udaj się po pomoc (wezwij pogotowie),
* regularnie oceniaj oddech.



5b. Jeżeli oddech nie jest prawidłowy:

* wyślij kogoś po pomoc, a jeżeli jesteś sam, zostaw poszkodowanego i wezwij pogotowie, wróć i rozpocznij uciskanie klatki piersiowej zgodnie z poniższym opisem:

º uklęknij obok poszkodowanego,
º ułóż nadgarstek jednej ręki na środku klatki piersiowej poszkodowanego,
º ułóż nadgarstek drugiej ręki na już położonym,
podstawy udzielania pierwszej pomocy podstawy udzielania pierwszej pomocy
Ułóż nadgarstek jednej ręki na środku klatki piersiowej Nadgarstek drugiej ręki ułóż na już położonym
º spleć palce obu dłoni i upewnij się, że nie będziesz wywierać nacisku na żebra poszkodowanego; nie uciskaj nadbrzusza ani dolnego końca mostka,
º pochyl się nad poszkodowanym, wyprostowane ramiona ustaw prostopadle do mostka i uciskaj na głębokość 4-5 cm,
º po każdym uciśnięciu zwolnij nacisk na klatkę piersiową, nie odrywając dłoni od mostka. Powtarzaj uciśnięcia z częstotliwością 100/min (nieco mniej niż 2 uciśnięcia/s),
º okres uciskania i zwalniania nacisku (relaksacji) mostka powinien być taki sam.



6a. Połącz uciskanie klatki piersiowej z oddechami ratowniczymi:

* po wykonaniu 30 uciśnięć klatki piersiowej udrożnij drogi oddechowe, odginając głowę i unosząc żuchwę,
* zaciśnij skrzydełka nosa, używając palca wskazującego i kciuka ręki umieszczonej na czole poszkodowanego,
* pozostaw usta delikatnie otwarte, jednocześnie utrzymując uniesienie żuchwy,
* weź normalny wdech i obejmij szczelnie usta poszkodowanego swoimi ustami, upewniając się, że nie ma przecieku powietrza,
* wdmuchuj powoli powietrze do ust poszkodowanego przez około 1 sekundę (tak jak przy normalnym oddychaniu), obserwując jednocześnie czy klatka piersiowa się unosi taki oddech ratowniczy jest efektywny,
* utrzymując odgięcie głowy i uniesienie żuchwy, odsuń swoje usta od ust poszkodowanego i obserwuj czy podczas wydechu opada jego klatka piersiowa,
* jeszcze raz nabierz powietrza i wdmuchnij do ust poszkodowanego, dążąc do wykonania dwóch skutecznych oddechów ratowniczych; następnie ponownie ułóż ręce w prawidłowej pozycji na mostku i wykonaj kolejnych 30 uciśnięć klatki piersiowej,
* kontynuuj uciskanie klatki piersiowej i oddechy ratownicze w stosunku 30 : 2,
* przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu poszkodowanego tylko wtedy, gdy zacznie on prawidłowo oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji. Jeżeli wykonany pierwszy oddech ratowniczy nie powoduje uniesienia się klatki piersiowej jak przy normalnym oddychaniu, wykonaj następujące czynności
* sprawdź jamę ustną poszkodowanego i usuń widoczne ciała obce,
* sprawdź, czy odgięcie głowy i uniesienie żuchwy są poprawnie wykonane,
* wykonaj nie więcej niż 2 próby wentylacji za każdym razem, zanim podejmiesz ponownie uciskanie klatki piersiowej. Jeżeli na miejscu zdarzenia jest więcej niż jeden ratownik, ratownicy powinni się zmieniać podczas prowadzenia reanimacji co 1-2 minuty, aby zapobiec zmęczeniu. Należy zminimalizować przerwy w resuscytacji podczas zmian.



6b. Reanimacje ograniczoną wyłącznie do uciśnięć klatki piersiowej możesz prowadzić w następujących sytuacjach:

* Jeżeli nie jesteś w stanie lub nie chcesz wykonywać oddechów ratowniczych, zastosuj uciśnięcia klatki piersiowej.
* Jeżeli stosujesz wyłącznie uciśnięcia klatki piersiowej, wykonuj je bez przerwy, z częstotliwością 100 uśnięć /min,
* Przerwij swoje działanie w celu sprawdzenia stanu poszkodowanego tylko wtedy, jeżeli zacznie on prawidłowo oddychać. W innym przypadku nie przerywaj resuscytacji.



7. Kontynuuj resuscytację do czasu gdy:

* przybędą wykwalifikowane służby medyczne i przejmą działania,
* poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać,
* ulegniesz wyczerpaniu.

BEJBUSSB4, W pogotowiu jeździsz , czy chciało Ci się tyle po sieci latać.....piwko ode mnie ............... nie wypunktował bym tego teraz ( 14 lat minęło) .....
Ps . Piotrek przekwalfikuj te posty do "ogłoszeń " lub "przyklejone" , żeby w każdym dziale w czołówce się wyświetlał !!! Może dzieki temu komuś życie uratujemy

Najważniejsze jest to, żeby nie bać się pomagać. Lepiej komuś złamać mostek niż pozwolić mu umrzeć.

Ważne żeby nie bać się pomagać bo często jest tak że ludzie w teorii wiedzą jak udzielić pierwszej pomocy a niestety boją się podjąć interwencję.

Skończyłem kiedyś kurs pierwsze pomocy, ale boje się że jak będę musiał kiedyś komuś pomóc to nie będę wiedział co zrobić.